Voor mijn tweede ckv verslag heb ik gekozen voor literatuur. Ik heb hiervoor dus een boek gelezen. Het boek dat ik heb gelezen is het schnitzelparadijs. Het boek is geschreven door Khalid Boudou en is uitgegeven in 2001. Ook is het boek verfilmd in 2005 in de film het schnitzelparadijs. Deze heb ik helaas nog niet gezien.
Khalid Boudou is geboren in Temsamane in Marokko op 1 oktober 1974. Hij woont nu in Arnhem. Hij is begonnen met schrijven van korte verhalen en gedichten. Zijn grote doorbraak was het boek het schnitzelparadijs dat ik gelezen heb. Zijn tweede grote boek was het boek de president die ook is verfilmd. Als derde grote boek bracht hij pizzamaffia uit. Ook deze is verfilmd. Khalid Boudou staat vooral bekend om deze drie boeken. Hij maakt vooral boeken voor tiener tussen de leeftijden 14 en 18. Je kan het ook altijd lezen als je ouder of jonger bent dan 14 of 18 alleen het is niet zijn doelgroep.
Ik heb dit boek gekozen omdat de titel heel interessant was. Je weet niet gelijk waar het over gaat en daardoor sprak het mij heel erg aan. Toen ik daarna de achterkant van het boek begon te lezen was ik al helemaal geïnteresseerd omdat het nog steeds niet helemaal duidelijk was waarover het boek zou gaan. De kaft is ook heel erg aandachttrekkend. Op de kaft stonden de acteurs die in de film meespeelde.
In het begin van het verhaal begonnen ze met een flashforward. Ze begonnen met iets dat pas aan het einde van het boek duidelijk wordt. Ik vond dit aan de ene kant wel leuk maar ook wel verwarrend. Het verhaal begon met een krantenbericht waarin stond dat het restaurant de Blauwe Gier in brand is gestoken. Verder stond er ook dat in dat restaurant vaak met de belastingen werd gesjoemeld. Na dit berichtje gaat het verhaal pas echt beginnen. Ze beginnen te vertellen over een Marokkaanse jongen die Nordip heet. Hij heeft twee jaar lang ''geslapen'' (niets met zijn leven gedaan). Hij vond via zijn neef een baantje in de Blauwe Gier. Hij zocht een baantje omdat hij zijn leven weer wilde oppakken en hij dacht dit te bereiken door te werken. Na zijn sollicitatiegesprek werd er tegen de chef-kok gezegd dat hij het spel niet hoefde te spelen. Er wordt pas aan het einde duidelijk wat ze met het spel bedoelen. Nordip mag pannen schoonmaken en krijgt de bijnaam sopkop. Op een avond moest hij helpen in de bediening omdat het erg druk was. Er was een entertainment show bezig en hij moest naar voren komen om te zeggen hoe hij nu in het leven stond voor heel veel vreemde mensen. Hij zei dat hij na twee jaar slapen nu eindelijk weer aan het ontdekken was wat er allemaal in de wereld te doen is. Toen er daarna op een normale dag allemaal mannen in rode vestjes binnen kwamen was er even paniek. Deze mannen met rode vestjes werkte voor de FIOD en kwamen het restaurant controleren. Dit was omdat ze dachten dat er gefraudeerd werd. Dit wist Nordip niet en hij vond het heel raar. Al helemaal raar vond Nordip het dat het bleek dat er zoveel illegalen werkte. Meer dan de helft was daar aan het werk terwijl het niet was toegestaan. Al deze illegalen, de boekhouding en de chef-kok werden meegenomen door de FIOD. Het werd er niet veel gezelliger op in het restaurant. Er gingen de dagen daarna veel mensen weg en ook zijn neef ging weg. Ook werd het eten veel slechter omdat er minder koks waren en ze moesten veel harder werken om het personeelstekort op te vullen. Al die tijd werd er nog steeds gepraat over het spel. Bij Nordip dwaalde het nog steeds door zijn hoofd wat het spel nou was. Toen de chef-kok terug was uit de gevangenis moest Nordip het spel maar eens gaan spelen zodat die ook in de keuken mocht werken. Het spel bleek een potje dammen te zijn. Als Nordip zou winnen zou Nordip eerste kok worden en dus een hele grote verantwoordelijkheid krijgen. Nordip had alleen nog nooit gedamd en de chef had al van iedereen gewonnen en nog nooit verloren. Maar na van een enorme achterstand terug te komen won Nordip toch en hij werd eerste kok. De andere koks die er nog werkte vonden dat niet zo leuk en daarom staken ze de Blauwe Gier in brand.
Het boek is aan de ene kant heel leuk om te lezen maar aan de andere kant ook weer niet. Het boek kwam heel langzaam en moeizaam op gang. Als je ongeveer op drie kwart van het boek bent gaat er wat gebeuren en dan gaat het wel opeens allemaal rap achter elkaar. Het eerste helft van het boek is ook gewoon niet belangrijk voor de rest van het verhaal. Sommige kleine dingetjes wel maar het grootste gedeelte heb je verder niets aan. Wat wel heel leuk was om te lezen was zijn manier van schrijven. Hij heeft zijn eigen aparte en bijzondere manier van schrijven en dat vind ik heel gaaf om te lezen. Hij gebruikt bijvoorbeeld heel veel Marokkaanse woorden in het boek die hij denk ik in het dagelijks leven gebruikt. Er staat wel achterin het boek een uitleg van die woorden. Het verhaal en het concept is ook heel goed. Ik vond het leuk om te lezen er mocht alleen wat meer tempo in zitten. Het verhaal heeft ook een onderwerp waarin iedereen zich wel kan vinden. Ook de boodschap van het boek vind ik heel mooi. Khalid Boudou probeert je te vertellen dat je wat er ook gebeurt je wat van je leven moet maken. Ook is het een onderwerp dat je niet heel vaak tegen komt. Dat vind ik ook heel mooi en dat maakt het nog eens extra bijzonder. Ik zou dit boek zeker aanraden om eens te lezen. In het begin is het even doorzetten maar als je over de helft bent gebeurt er heel veel en leest het zo weg.
Maak jouw eigen website met JouwWeb